U okviru šesnaestog nastavka podlistka „Istinom protiv povijesnih neistina - sažeti pogled na Drugi svjetski rat“ donosimo izvatke iz knjige Ante Belje „YU-GENOCID, Bleiburg, Križni put, Udba“ (Zagreb – Toronto, 1990.). (hkv)

Ante Beljo, „YU-GENOCID, Bleiburg, Križni put, Udba“ (Zagreb – Toronto, 1990.)

U okviru šesnaestog nastavka podlistka „Istinom protiv povijesnih neistina - sažeti pogled na Drugi svjetski rat“ donosimo izvatke iz knjige Ante Belje „YU-GENOCID, Bleiburg, Križni put, Udba“ (Zagreb – Toronto, 1990.). Prenosi se 19. i 20. lekcija iz udžbenika koji je izdao američki Department of Defense, Defense Language Institute Serbo-Croatian (Area Background), Lessons 1-28, April 1966. (str. 267-278.).

19. LEKCIJA - Drugi svetski rat (str. 177)

»Čim je saznao za promenu vlade u Jugoslaviji, Hitler je odlučio da je napadne i uništi. Napad je počeo bombardovanjem Beograda iz vazduha. Do tada neviđeni broj aviona za obrušavanje (štuke) napao je pored Beograda i druge gradove u Srbiji i jedan veliki broj stanovnika je poginuo. U samom Beogradu je ubijeno 12,000 građana 6., 7. i 8. aprila 1941. godine.

Jugoslavenska oružana sila je dobila naređenje za mobilizaciju tek dva dana posle početka napada. Jake nemačke snage iz Austrije, Mađarske, Rumunije i Bugarske prodrle su u Jugoslaviju posle manjih borbi na granicama. Uz nemačke trupe su ušle kao njihovi saveznici, mađarske i bugarske trupe. Italijanske trupe su prešle na teritoriju Jugoslavije tek pošto su jugoslavenske trupe napustile svoje položaje.

Otpor jugoslavenske oružane sile bio je slab. Trupe nisu bile mobilisane, nisu imale dovoljno protivtenkovskih oruđa, tenkova i protivavionske artiljerije. Vazduhoplovstvo je bilo malo i već prvih dana u ogorčenim vazdušnim borbama bilo je uništeno. Veći broj aviona je uništen na aerodromima pre nego što je poleteo. Međutim glavni uzrok brze propasti Jugoslavije je bila izdaja od strane hrvatskih ekstremista ’Ustaša’. Oni su već 11. aprila proglasili stvaranje ’Nezavisne Države Hrvatske’ i time je počeo raspad Jugoslavije... Kralj Petar II i vlada pobegli su avionima u Grčku.«

Okupacija Jugoslavije (str. 178)

»Raspad države je bio tako brz da su srpski seljaci taj kratak rat zvali ’aprilska šala’.

Po staroj srpskoj tradiciji, narod je posle gubitka države počeo da se sprema na dug i nemilosrdan gerilski rat protiv svih okupatora.

Nemci su počinili veliku pogrešku time što su raskomadali Jugoslaviju i dozvolili da razni ekstremni elementi dobiju vlast u okupiranim oblastima.«

Draža Mihajlović i Tito (str. 179)

»Ubrzo posle kapitulacije regularne vojske, na teritoriju Srbije pojavio se generalštabni pukovnik Dragoljub Draža Mihajlović koji je odbio da prizna kapitulaciju Jugoslovenske vojske. Njemu su se odmah stavile pod komandu sve oružane grupe ljudi sa teritorija cele Jugoslavije. Jugoslovenska vlada u izgnanstvu je ubrzo unapredila Mihajlovića za generala i postavila ga za ministra vojske i mornarice. Mihajlović je počeo da sprovodi organizaciju gerilskih jedinica i odmah počeo borbu protiv okupatora.

Posle napada Nemačke na Sovjetski Savez 22. juna 1941. godine, Jugoslavenska komunistička partija je, po naređenju Moskve, počela oružanu akciju protiv Nemaca. Vođa te grupe je bio generalni sekretar Komunističke partije Jugoslavije Josip Broz-Tito.

Odredi generala Mihajlovića su se zvanično zvali Jugoslavenska vojska u otadžbini, ali ih je narod zvao četnicima. Titovi komunisti su se nazvali partizanima.

Te dve gerilske grupe su imale različite ciljeve. Mihajlović je želeo da prvenstveno sačuva narod od biološkog istrebljenja (!- op. a.), a da napada Nemce samo kad je verovao da će se žrtve isplatiti. On je želeo da sačuva snagu za kraj rata i da tada nanese odlučan udar neprijatelju. U vremenu bitke kod El Alemeina, njegove trupe su pokidale nemačke komunikacije i uspešno ometale snabdevanje nemačkih snaga u Africi. Za tu i druge slične akcije Mihajlović je dobio pismena priznanja od generala Okinleka i generala Ajzenhauera.

Titove snage su želele da se dočepaju vlasti bez obzira na gubitke. Njihov je cilj bio komuniziranje naroda. Zbog toga su one napadale ne samo Nemce, nego i sve druge oružane grupe.«

Na 180. stranici nalaze se jedna pod drugom slike s potpisom: General Draža Mihajlović i Maršal Tito, Josip Broz.

Građanski rat (str. 181)

»Pod uticajem jugoslovenske vlade iz Londona, četnici i komunisti su sarađivali kratko vreme, ali je između njih već 1941. godine i početkom 1942. godine došlo do sukoba i potpunog raskida. Tako je na celoj teritoriji Jugoslavije besneo pravi građanski rat pod okupacijom. Taj rat je mnogo doprineo da se broj ljudskih žrtava u drugom svetskom ratu popne na 1,750,000.

U početku su saveznici pomagali i priznavali samo Mihajlovića kao svog saveznika. Pomoć je bila više moralna nego materijalna. Mihajlović i četnici su slavljeni u Engleskoj i Americi kao heroji koji su se prvi oduprli Nemcima u okupiranoj Evropi.

U toku 1942. godine komunisti su uspeli da se ojačaju naročito u planin¬skim oblastima Hrvatske. Oni su bili prognani iz Srbije i Crne Gore gde je narod bio politički bolje izgrađen i izrazito antikomunistički raspoložen. U Srbiji i Crnoj Gori je bilo mnogo oficira koji su bili odani generalu Mihajloviću i kralju Petru II. Narod je bio demokratski raspoložen i vodio je oštru borbu protiv komunista. Na teritoriji Nezavisne Države Hrvatske situacija je bila vrlo povoljna za komuniste. Ustaše su već u početku pobile mnoge intelektualce, sveštenike, učitelje, predsednike opština, delovođe itd. Narodni vođi Srba koji su vodili borbu protiv ustaša bili su neškolovani ljudi koji nisu znali mnogo o komunistima. Komunisti su ubacili u Bosnu, Hercegovinu i Hrvatsku znatan broj treniranih agitatora iz Srbije i Crne Gore. Ovi agitatori su odmah poubijali školovane ljude koji su preživeli ustaške pokolje i organizovali svoju komunističku gerilu. U početku komunisti nisu istupali otvoreno. Oni su objasnili narodu da su se sve partije ujedinile; da je kralj Petar vrlo omiljen kod Staljina i da će se oženiti njegovom ćerkom Svetlanom; da je crvena sveza simbol borbe protiv Nemaca; da će se privatna svojina poštovati; da će se sve vere poštovati; da će buduća država biti slobodna i demokratska itd. U svoje redove, oni su primili svakoga ko je hteo da im se pridruži. Među njima je bilo i Muslimana, i Hrvata i bivših ustaša. Tako je njihov broj narastao. Da bi njegov pokret dobio i politički značaj, Tito je 1942. godine osnovao Antifašističko veće narodnog oslobođenja Jugoslavije (AVNOJ). To veće je brzo proglašeno za privremenu vladu i počelo je da hvata veze sa savezničkim vladama i da sebe predstavlja kao jedinu narodnu vlast na teritoriju Jugoslavije. U isto vreme, komunisti, domaći i strani, počeli su da prikazuju Mihajlovića kao nemačkog kolaboratora. Savezničke vojne misije su ubrzo, po naređenju svojih vlada, napustile Mihajlovića i preselile se kod Tita. (Posledica sporazuma u Teheranu). Materijalna pomoć je data Titu na dva načina. Pri kapitulaciji Italije, saveznici su naredili da italijanske okupacione trupe predaju oružje komunistima, a u isto vreme su britanske i američke trupe iz Italije počele da snabdevaju Tita velikim količinama ratnog materijala. Njegove trupe su se pojačale brojno i kvalitativno. Mihajlović je produžio borbu protiv komunista i bez pomoći saveznika. On je bio legendarni ’čiča’ i uživao je ogromnu popularnost naroda, naročito Srba.

Svi komunistički manevri ne bi doveli Tita na vlast da nije bilo Crvene armije. Ona je 1944. godine, u jesen ušla u Jugoslaviju i dovela na vlast Tita i njegove komuniste.«

20. - LEKCIJA - Kraj drugog svetskog rata - dolazak komunista na vlast (str. 189)

»Pošto su osigurali vojnu pomoć za svoj pokret, komunisti su preduzeli niz mera da i politički osiguraju svoj dolazak na vlast.

Prvi politički potez je učinjen prema kralju Petru i vladi u izgnanstvu. Kralj i vlada su još uvek bili priznati od svih saveznika kao jedini legitimni nosioci vlasti u Jugoslaviji.

Vojna pomoć koju su komunisti dobili posle sporazuma u Teheranu ojačala je komuniste, a oslabila generala Mihajlovića. Teritorija i broj stanovnika pod komunističkom vlašću su se povećali.«

I tako nakon svih peripetija što su se događale između saveznika, jugoslavenske vlade u izbjeglištvu i komunista »Tito je postao predsednik vlade i ministar narodne odbrane. Nekoliko predratnih demokratskih političara koji su postali članovi nove vlade, bili su samo figure bez ikakvog uticaja na rad vlade. Njih su komunisti ubrzo uklonili iz vlade. Opozicija je bila vrlo brzo ugušena. Nekomunističke vođe su bile ili u inostranstvu, ili su bile stare i nisu imale snage da se bore protiv komunista. One koji su bili u zemlji, komunisti su ubrzo pozatvarali, a mnoge su i poubijali uz pomoć ’narodnih sudova’ ili bez njih.

U novembru 1945. godine komunisti su organizovali i izvršili izbore na na kojima je narod glasao samo za komuističku partiju ili protiv nje. Izbori su bili prava lakrdija i završili su se ’pobedom’ komunista. Novoizabrana Ustavotvorna skupština je odmah ukinula monarhiju i proglasila uspostavljanje Federativne Narodne Republike Jugoslavije.«

Početkom 1946. godine, negde u bosanskim planinama, zarobljen je general Mihajlović sa malim brojem svojih saradnika. Njima je održano suđenje u Beogradu. Optuženi su za ’saradnju sa neprijateljem i izdaju’. Usprkos svih intervencija iz inostranstva, naročito iz Amerike, oni su osuđeni na smrt ili na dugogodišnju robiju. General Mihajlović je osuđen na smrt i presuda je odmah izvršena. Negde u okolini Beograda, 17. jula 1946. godine, streljan je general Mihajlović, ’prvi gerilac u okupiranoj Evropi.’

Uništenjem pokreta generala Mihajlovića, komunisti su uništili i poslednji organizovani otpor prema režimu. Oni su produžili svim silama da rade na komuniziranju Jugoslavije. Mnogi zakoni su doneti po kojima je izvršena nacionalizacija privatne svojine. Međutim, iako je organizovani otpor uništen, otpor naroda se nije mogao uništiti. Naročito je bio jak otpor seljaka zbog nacionalizacije seoskih imanja. Komunisti su počeli da po ugledu na sovjetske kolhoze i sovhoze, stvaraju zadruge. Proganjanje vere, sveštenika, učitelja i profesora je bilo vrlo veliko. Zatvori su bili puni. Ljudi su kažnjavani za najmanje krivice robijom, zatvorom, ili su slati u ’logore za prevaspitavanje« i na prinudni rad. Zaveden je ’dobrovoljni rad’ za učenike svih škola. Omladina je primorana da izgrađuje puteve, tunele, veštačka jezera za električne centrale itd. Oružana sila je povećana na 600,000 ljudi da bi se omladina držala pod kontrolom i da bi se proces komuniziranja ubrzao. Nezadovoljstvo naroda je raslo.

Godine 1946. Titove oružane snage su oborile jedan avion Američkog ratnog vazduhoplovstva. Taj događaj je izazvao ogorčenje u američkoj javnosti.«

Nakon toga se opisuje isključenje Jugoslavije iz Kominforma i ekonomska blokada od komunističkih zemalja: »U takvoj situaciji, Tito se obratio za pomoć Sjedinjenim Američkim Državama. Vlada SAD-a je odlučila da počne pomaganje Titove vlade hranom, novcem, oružjem i školovanjem Titovih vojnika i građanskih lica u Americi. Cilj ove pomoći je bio ’očuvanje nezavisne Jugoslavije’, a politika Američke vlade prema Jugoslaviji je nazvana: ’politika proračunatog rizika’.«

priredio: dr. sc. Miroslav Međimorec

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Uvodno slovo u podlistak; poglavlje iz knjige „Diplomatske i druge priče“ (1) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Bogdan Radica: „Obaveštenja štampi“ i izvadci iz knjige „Tragična pouka Jugoslavije svijetu“ (2) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Pisma hrvatskog sociologa Dinka Tomašića New York Timesu (3) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Memoarski zapisi dr. Amiela Shomronyja (4) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Ante Ciliga: Jasenovac: Ljudi pred licem smrti (5) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Nikolaj Tolstoj: „Ministar i pokolji: Bleiburg i Kočevski rog 1945.“ (6) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Diana Glasnova: „Ratnici milosrđa“ (7) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Svjedočenje Bernarda O'Sullivana o događanjima u svibnju 1945. (8) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Izjava Bernarda O'Sullivana dana pod prisegom 21. svibnja 1990. (9) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Nikola Pulić: Balada o trgu; Ivan Šibl: Ulazak u Zagreb (10) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Dnevnik Ljerka Baljića o događanjima 1945. (11) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Mladen Žigrović: Oslobodilački intermezzo (Susret s maestrom J. Gotovcem u zatvoru) (12) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Bogdan Radica: Nima Splita do Splita (13) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Bogdan Radica: Veliki strah u Zagrebu 1945. (14) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Dr. Florian Thomas Rulitz, "Bleiburška i vetrinjska tragedija" (15) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Depeša Vrhovnog štaba JA br. 124; izvadci iz knjige M. G. Ravančić: „Bleiburg i križni put 1945.“ (17) 

Istinom protiv povijesnih neistina – sažeti pogled na Drugi svjetski rat – Zaključak (18)